Deel 5 in Een paar apart, een serie waarin aparte paren acteurs de inspiratie zijn.
Ik zit in de trein en erger me. Had ik nou maar toch die andere route gekozen. Was ik nou maar toch maar met die vroegere trein gegaan. Want nu leidt de vertraging van trein 1 tot het missen van de aansluiting met trein 2 en daarom zal ik mij niet aan mijn afspraak kunnen houden. Had ik maar …, was ik maar …, mopperdemopperdemopper. Waarom geef ik eigenlijk mijzelf de schuld? Ik heb mijn reis goed gepland om op tijd op mijn afspraak te komen. Goed de dienstregeling doorgenomen, alternatieven naast elkaar gelegd, voors en tegens afgewogen. De reis die ik zo plande had mij precies op tijd op mijn plaats van bestemming moeten brengen. Precies op tijd om mijn verplichting na te komen. Als de treinen hadden gereden op tijden dat ze hadden moeten rijden. Als de vervoersaanbieder zich aan zijn verplichtingen had gehouden. Ik hoef mij dus het niet na kunnen komen van mijn overeenkomst niet zelf te verwijten; de schuld ligt elders.
Nu had ik natuurlijk, op basis van voorgaande resultaten van deze aanbieder, een uur extra kunnen inplannen. Ik had kunnen anticiperen op de teleurstellende manier waarop deze aanbieder bij eerdere overeenkomsten met de gemaakte afspraken omging. Had ik misschien dan toch … Nee, eigenlijk niet. De vervoersaanbieder zet een aanbod neer. Door het aanschaffen en betalen van een vervoersbewijs ga ik met die vervoersaanbieder een overeenkomst aan op basis van zijn aanbod: trein X rijdt op die en die tijd van A naar B en trein Y rijdt op die en die tijd van B naar C. Ik betaal, hij zorgt dat die treinen op de afgesproken tijd van de begin- naar de eindpunten rijden. Ik houd me aan mijn deel van de overeenkomst: ik betaal mijn kaartje, gedraag me behoorlijk, val andere passagiers niet lastig en houd het materieel intact. Hij moet zich aan zijn deel houden.
Afspraken en overeenkomsten tussen twee partijen zijn bindend, ook als ze niet in drievoud op papier door een notaris zijn opgesteld. Dat geldt voor vervoersaanbieders en dat geldt voor zorgaanbieders. Zorgaanbieder en zorgvrager gaan een overeenkomst aan, die meestal niet is opgeschreven en vaak niet eens met zoveel woorden besproken, maar evengoed een overeenkomst. Met voorwaarden voor beide partijen. De zorgvrager betaalt de overeengekomen prijs en staat de zorgaanbieder toe waar nodig onderzoek te verrichten. De zorgaanbieder verleent zorg binnen zijn eigen expertise, naar beste vermogen en volgens de geldende standaarden voor zorg. Zo mag de zorgvrager, die de juiste aanbieder heeft gekozen voor het bieden van zorg voor haar specifieke zorgvraag, ervan uit gaan dat deze voldoende kennis van zaken en voldoende vaardigheden heeft om adequate zorg te bieden. Een moeder en baby, die samen een overeenkomst zijn aangegaan, kunnen zich daaraan misschien niet houden als de zorgaanbieder, waarmee de moeder een overeenkomst aangaat, zich niet aan de afspraken of voorwaarden houdt; net zoals ik mij niet aan mijn afspraak om op tijd ergens te zijn kon houden, omdat de vervoersaanbieder, waarmee ik een overeenkomst was aangegaan, zich niet aan zijn voorwaarden hield.
Instellingen en overheden die zich op een of andere manier bezighouden met de zorg voor moeder en kind hebben zich verenigd in een ‘Platform Borstvoeding’ en zijn een overeenkomst aangegaan in de vorm van het Charter voor Borstvoeding Een mooi initiatief. Indien uitwerkend zoals werd bedoeld opent het mooie perspectieven voor moeders en baby’s. Hoe meer deelnemers aan een overeenkomst hoe moeilijker het wordt om in de gaten te houden of iedereen zich aan de gemaakt afspraken houdt. Afspraken die om te beginnen vaak al in algemene termen zijn gesteld, omdat de verschillende deelnemers heel verschillende eigen agenda’s hebben. Vooralsnog doen moeders en kinderen er waarschijnlijk goed aan toch maar een uur extra reistijd in te calculeren of voor eigen vervoer te zorgen.
Eurolac Flits! met label zorgverlener, zorgverleners, zorg, vaardigheden, kennis