Deel 4 in Een paar apart, een serie waarin aparte paren acteurs de inspiratie zijn.
Afgewezen worden is net leuk. Afgewezen worden door iemand die je na aan het hart ligt is moeilijk. Afgewezen worden om iets wat je hebt gedaan is een emotionele ervaring. Afgewezen worden om iets waarvan je dacht dat jet het heel goed hebt gedaan is een aanslag op je zelfvertrouwen en je zelfbeeld. Afwijzen kan ook moeilijk zijn. Iets afwijzen waar je eigenlijk blij mee bent is moeilijk. Afwijzen wat met liefde en vertrouwen gegeven is, is bijna onmogelijk. In hun rollen in gezamenlijke films hebben Marlon Brando en Robert De Niro ook volop te maken met vertrouwen en afwijzing. Marlon Brando heeft ooit een prestigieuze filmprijs afgewezen*, om uiting te geven aan zijn gewetensnood over de manier waarop in Amerika en in Hollywood met de oorspronkelijke bewoners van Amerika wordt omgegaan. Hij werd erom geprezen en verguisd.
Een moeder kan soms het idee hebben dat haar kind haar afwijst. Dat is onverteerbaar. Het is meestal ook niet waar, het lijkt alleen maar zo. Moeder en kind zijn allebei toegerust met gereedschappen en instincten of reflexen die het mogelijk maken dat moeder haar kind voedt en beschermt en dat het kind zichzelf voedt en ervoor zorgt dat hij wordt beschermd. Zijn moeder afwijzen is niet een van die gereedschappen of instincten. Er is dus iets anders aan de hand wanneer het lijkt of een zuigeling zijn moeder afwijst.
Een pasgeboren baby gebruikt zijn reflexen om de borst te vinden, aan te happen en te drinken. Dat gaat het beste als hij in een goede houding ligt. Voorover met zijn hoofd wat hoger dan zijn billen is fysiologisch de beste en gezondste houding voor een zuigeling. Zijn hele lichaam is ondersteund, zijn kwetsbare weke delen zijn beschermd en zijn reflexen functioneren goed en helpen hem zijn eten te vinden en te eten. In een andere houding is hij misschien niet zo goed ondersteund, is hij niet zo veilig en kunnen zijn reflexbewegingen zelfs zijn pogingen om de borst te vinden en aan te happen tegenwerken. Zijn zoekende handjes worden duwende handjes. Zijn op en neer en heen en weer bewegende, zoekende hoofdje valt telkens van de borst weg. Voor zijn moeder kan het zomaar lijken of hij zijn hoofdje wegdraait en zijn haar met zij handjes wegduwt.
Soms is er zo gerommeld met het aanleggen in de eerste dagen dat baby zijn vertrouwen verloren heeft en zich werkelijk van de brost afbuigt op het moment dat deze in zicht komt. De slechte ervaringen met druk tegen zijn hoofdje en een naar binnen gepropte borst maken hem afkerig van het hele idee. maar het is de behandeling die hij afwijst, niet zijn moeder. In de goede houding gelegd en met het respect wat hij als persoon verdient behandeld, zal hij ook de borst weer vinden en willen.
Soms lijkt een kind dat maandenlang probleemloos gedronken heeft plotseling niet meer te willen. Hij draait zich met samengeperste lippen weg van de borst. Het is niet omdat hij zij moeder plotseling niet lief meer vindt, maar omdat hij een nare ervaringen heeft gehad aan de borst. Misschien had hij pijn van doorkomende tanden of van een oorontsteking. Of misschien beet hij zijn moeder en heeft zij erg hard gegild, waarvan hij erg schrok. Of moeder, of haar melk, heeft plotseling een andere geur of smaak. Hij houdt dan nog evenveel van zijn moeder, maar niet van die geur of smaak.
Soms, heel soms, is het weigeren van de borst en zelf van de melk een teken dat moeder heel erg ziek is. Sommige vormen van borstkanker laten de melk vies smaken. Dan kan de baby die betroffen borst en de melk daaruit weigeren. Hij wil echt zijn moeder niet missen, maar die melk en die zieke borst wel.
*) Brando M: The Unfinished Oscar Speech. 27 maart 1973.
Eurolac Flits met label borstweigeren, smaak, geur, pijn