Steve McGarrett leiden een leven als in een rollercoaster in Hawaii Five-0
Deze week verzuchtte ik aan het einde van een dag op twitter: ‘’Vandaag begon als een rustige dag, maar t werd een rollercoaster met 3 kindjes die op verschillende manieren drinkproblemen hadden’’. Gewoonlijk zie ik per dag niet zoveel moeders en kindjes, maar deze dag drie. Drie heel verschillende moeders, kindjes en omstandigheden. Het eerste kindje deed het eigenlijk heel erg goed en kreeg het voor elkaar de overgrote hoeveelheid hard stromende melk van zijn mama te verwerken. Hij deed het alleen op een manier die mama pijn deed. Het tweede kindje woonde met mama op een geïmproviseerde bovenverdieping, oma was van een land de halve wereld over overgekomen om te helpen. Niet alleen sprak ik de taal van oma niet en zij de mijne niet, het Engels waarmee mama en ik ons onderhielden leek ook verschillende woordenboeken te hebben. En niemand leek het kindje te begrijpen. Kindje sloot zichzelf dan ook stevig van de buitenwereld af. Het derde kindje had een tante die al jaren ervaring heeft in het borstvoeding vrijwilligerswerk en kwam met mama, oma, tante en nichtje na uren rijden naar de praktijk. Dit kindje en mama hadden een stapeling van ieder op zich kleine dingetjes die samen toch tot problemen leidden.
’s Avonds lag ik voor pampus voor de TV, niet meer tot meer intelligent werk in staat dan kijken naar Hawaii Five-O. Me verbazend hoe mensen het voor elkaar kunnen krijgen om dag in dag uit in een achtbaan leven te zitten. O, ja, dat staat in het script. Du-uh. Mijn hoofd was zo vol met die kindjes en hun mama’s en hun omstandigheden dat mijn lijf er moe van was. Ook de dag erna bleven die kindjes en hun mama’s en hun omstandigheden door mijn hoofd spoken, terwijl ik het papier werk eromheen afrondde. En flash-backs of déjà vu’s van mijn kleinzoon, nog zo vers in het geheugen, die ook zo hard moest werken om het voor elkaar te krijgen. En, langer, veel langer geleden, een van mijn eigen kinderen die nooit, zelfs niet toen hij van een vork ging eten, zijn mond goed opendeed en al halverwege het aanhappen weer dicht deed.
Vandaag stortte een moeder via prive-twitter haar hart naar me uit over dat gevoel van overweldigd zijn: alle emoties, van de meest positieve tot de meest negatieve allemaal door elkaar, na elkaar en soms naast elkaar. Zij legde die emotionele achtbaan bij de borstvoeding, maar ik leg hem bij het moeder-zijn. Ik had het afgelopen weekend met mijn schoonzusje, zij heeft bijna volwassen kinderen, de mijne zijn allemaal al volwassen, over moederschap en de eisen die dat stelt. We waren het over twee dingen eens: 1. Je kunt niemand erop voorbereiden wat het werkelijk inhoudt om moeder te zijn. 2. Je bent na de geboorte van een kind nooit meer niet-moeder. En waar ik na een dag vol kindjes en mama’s met problemen met een dag of wat van die emoties af ben, leeft een moeder van een baby, dreumes, peuter er dag na dag in. Middenin. Welke kant ze ook probeert op te kijken, overal ziet ze meer lussen, wendingen en spiralen van de achtbaan van emoties. Dat gevoel van die achtbaan waar je inzit en niet meer uit kan, daar kan je geen enkele vrouw op voorbereiden. Je kan het vertellen, maar ieder moet het zelf ervaren om precies te weten wat werd bedoeld.
En, terwijl je nooit meer niet-moeder zult zijn, zal er toch een eind komen aan die eindeloos lijkende achtbaanrit. Nu, ik er over nadenk, zou dat best eens kunnen beginnen rond de tijd dat je geen borstvoeding meer geeft. Misschien dat dat er toch meer mee te maken heeft. Ik kan het niet vergelijken, want i gaf nooit een kind geen borstvoeding. Zouden moeders die geen borstvoeding geven geen achtbaanperiode hebben?
Eurolac Flits! met label emotie, moeder