Dromenland

Op een oproep voor bijdragen voor dit blog kwamen een keer maar weinig reacties. Maar een reactie was zo mooi dat ik daar niet in ga knippen of schrappen, die komt hier, met toestemming van de schrijfster gewoon in zijn geheel als gastcolumn. De foto is de melkvoorraad van de schrijfster.

Dromenland

Door Joke Vanrijkel

Ik ben Joke en ik heb 2 kinderen;  een dochter van 27 maanden en een zoon van 7 maanden. Uiteraard “krijgen” mijn kinderen borstvoeding. Toen ik enkele maanden zwanger was van mijn zoon, stopte mijn dochter helaas met drinken. Lag het aan de smaak van de melk, kelderde mijn productie, of beide? Ik heb dus maar een tijdje van de borstvoedingsmomentjes met baby in de buik kunnen genieten- anders wel een leuk gevoel, het voeden van 2 baby’s: eentje in, en eentje op de buik.

De bevalling van mijn zoon eindigde, net als bij mijn dochter, in een keizersnede. Van zodra ze me terug in elkaar hadden “gedriegd”, heb ik mijn zoontje aangelegd. Een natuurtalent. Direct een grote hap en drinken maar. De borstvoedingsmomenten in het ziekenhuis vond ik echt genieten. Ik kon uren staren naar mijn mooie baby. Des te meer omdat ik een moeilijke borstvoedingsstart had gekend bij mijn dochter, kon ik er nu van genieten om een hele dag in bed te zitten met een baby’tje aan de borst. Zo klein….. ik herinner me vooral dat het hoofdje van mijn baby zoveel kleiner was dan mijn boezem die meer en meer op die van Betty Boop ging lijken. En, indien ik volgende keer nog een keizersnede zou hebben, ga ik voor de natuurlijke variant en wil ik mijn baby direct op mij.

Mijn bevallings- en ouderschapsverlof zijn voorbij gevlogen. De borstvoeding loopt als een trein, en ik kolf ook elke morgen een portie af voor in de diepvries. Waarom eigenlijk, dat weet ik nog steeds niet. Een soort “verzekering” voor als ik terug zou gaan werken…. Maar gedurende vijf maanden, iedere dag één portie invriezen, is misschien toch wat overdreven. Na het bevallingsverlof van mijn dochter had ik ook veel melk in de diepvries, maar toen had ik, om een of andere reden, schrik dat er op mijn werk geen melk uit mijn borsten zou komen. Ik heb in ieder geval “een appeltje voor de dorst”. Je weet maar nooit, dat borsten, bedolven onder goedbedoelde adviezen en spookverhalen, plots zouden ophouden met melk te maken.

De voedingsmomenten overdag gebeuren “tussen de soep en de patatten”, in de draagdoek, wandelend, in de badkamer, al spelend met mijn dochter, zelfs eens een voeding in de auto in de file, ..., maar de avondvoedingen, daar ga ik even voor zitten. Lekker in de zetel: iPad check, flesje water check, boekje check, en de afstandsbediening check. Gegarandeerd ben ik nog iets vergeten- en moet manlief dit gaan halen, terwijl zoonlief al slapend vastgeklikt zit aan mijn tepel. Maar eerst komt mijn dochtertje nog even bij ons zitten voor het slapen gaan. We lezen dan samen verhaaltjes en zingen liedjes. Ook mijn zoontje doet - met tepel in de mond- olijk mee en giechelt alom. Melkdouches is dan ook een nieuw concept. Hiervan konden trouwens ook al 2 LLL-dames meegenieten, toen zoonlief tijdens onze lunch, eventjes moest niezen. Dus ook een handdoek- check.

Wanneer mijn dochter dan in slaap gelezen en gezongen is, friemelt ook mijn zoon zijn handje tussen mijn borsten en nestelt hij zich in slaap. Enkele uren later verhuizen we dan naar bed, waar hij ’s nachts ook tuttert wanneer hij wil. We slapen naast elkaar in bed, dat is erg handig. Hij hoeft maar even te “zoeken” in bed en ik kan hem direct aanleggen. Of hij ooit al heeft doorgeslapen weet ik niet, ik kijk niet op de klok wanneer ik hem aanleg en slaap onmiddellijk terug in. Het is dus best mogelijk dat hij al eens een aantal uren heeft “doorgeslapen”. Niet dat dit me echt bezighoudt, maar blijkbaar is dat toch een van de allereerste en meest gestelde vragen wanneer ze naar je baby vragen.

Sinds een maand ben ik terug aan het werk. Ik werk 4 dagen in de week, in de praktijk vaker 3 dan 4 omdat ik mijn verlof van dit jaar wat heb opgespaard. Ik neem ook regelmatig eens een week vrij, zodat we allemaal wat op adem kunnen komen. Maar ik ben wel lang onderweg, en dus zijn het lange dagen. Of toch, dat vind ik.

Mijn wekker gaat om 5u25 zodat ik  mijn zoontje nog even kan aanleggen. Terwijl hij dan drinkt, druk ik gegarandeerd 50 kusjes op zijn bolle wangetjes en bedenk me, hoe zalig het zou zijn om nu te kunnen blijven liggen en samen met hem van de ochtendstond te genieten. Gelukkig blijft hij verder slapen wanneer ik stiekem uit bed sluip. En dan ga ik op pad, kolf check, ijselementen check, laptop check. Best ook eens checken of ik borstkompressen draag. Het nut van deze laatste heb ik vaak in vraag gesteld, wanneer ik dag in - dag uit in de nabijheid van mijn ukjes vertoefde, maar is toch bewezen - wanneer een zoveelste vergadering dreigt uit te lopen.

Mijn man zorgt voor de logistiek. Mijn kinderen gaan naar mijn ouders en schoonouders, waar ze heel de dag de kans krijgen om te ravotten, te spelen met hun nichtjes, voorgelezen en vertroeteld worden. Ze gaan heel graag, dat doet me plezier. Natuurlijk zou ik liever zelf iedere dag voor mijn welpjes willen zorgen. 

Wanneer ik op mijn werk toekom, spurt ik naar de kolfruimte. De opbrengst is ’s morgens het grootst. Verder kolf ik nog een keer in de voormiddag en nog eens in de namiddag. Aan de kolfsessies is weinig te beleven. Afhankelijk van het departement waar ik me bevind, kolf ik in een aparte kolfruimte of in mijn bureel. Dit laatste is erg handig en veel productiever. Zowel voor de opbrengst als voor mijn werkgever. Wanneer ik kolf in het kolflokaal, neem ik meestal wel wat lectuur mee of bel ik naar mijn ouders om te vragen hoe het met mijn kindjes gaat.

Wanneer ik ‘s avonds thuis kom, win ik het wereldrecord melk in de frigo zetten - kolftoestel afspoelen - en klaarzetten voor ‘s anderendaags. Want wanneer ik de garagepoort hoor opengaan, gaat mijn hartje al wat sneller slaan en wil ik volledig klaar zijn om mijn pups te verwelkomen.  Ze zijn er!!!! Mijn dochter komt de trap op geklauterd en roept al van ver “mama” en mijn zoontje zijn beentjes gaan al op en neer wanneer hij mij ziet staan. Ik klik alvast mijn beha open. Misschien wel een van de mooiste momenten op een dag. We gaan dan allen in de zetel zitten. Zoonlief drinkt dan gretig en mijn dochter vertelt wat ze vandaag heeft gedaan. Ik krijg ook massa’s knuffels.  En ik geniet van iedere seconde van de borstvoeding. En van de aanwezigheid van mijn kinderen. We hebben immers een hele dag in te halen. Manlief staat in de keuken en maakt het avondeten. Tja, die borstvoeding is soms ook een uitgelezen excuus om eventjes te gaan zitten terwijl andere klusjes voor jou geklaard worden.  Ik maak tenslotte toch al melk.  

We eten ’s avonds gezellig samen. Zoonlief strooit dan wat groentjes rond (lees: is net begonnen met vaste voeding) en dochterlief klautert van papa’s schoot op mama’s schoot. We gaan samen in bad en spelen daarna nog wat samen. En voor het slapen gaan, borstvoeding. Voor allebei! Want ik kolf veel meer melk dan mijn zoontje drinkt, en dus geef ik de overschot telkens aan mijn dochter. En wat ben ik trots dat zij op die manier nog van mijn goud kan genieten. Mijn zoontje brengt zijn avond door, genietend aan de borst. Hij geniet, eerst met een glimlach - waarvoor hij de voeding onderbreekt - en daarna met zijn oogjes toe. Ver naar dromenland. Een land waar je heel de tijd van zulke momentjes kan genieten….. en je je kinderen geen moment - of bostvoedingsmoment - hoeft te missen.