Een oproep voor blog-entry titels leverde de volgende voorstellen op: meanderen, historie, hysterie, normvervaging, nipplegate en Dubbel D. Intrigerende titels, waarvan deze keer tot slot de Nipplegate aan de beurt is.
Nipplegate is de naam die werd gegeven aan het incident met de tepel van Janet Jackson tijdens de rust van de Superbowl XXXVIII. Heel Amerika sprak schande van het per-ongeluk-expres vertonen van de tepel, De Tépel!, van mevrouw Jackson tijdens haar optreden samen met Justin Timberlake. Een schandaal van jewelste, met de proporties van grote seksschandalen van presidenten of de naamgever van –gaten, het Watergateschandaal. Een tepel jazeker, een tepel, bloot en als je goed keek toch duidelijk zichtbaar tijdens een show waar ook, ocherme, kinderen naar kijken. De hypocriete moraalridderij had niet verontwaardigder kunnen zijn als Jackson en Timberlake ter plekke hadden gecopuleerd.
De angst voor tepels is zo groot dat het zijn schaduwen van vrees en misplaatste preutsheid ver om zich heen werpt, tot ver buiten de grenzen van de opper-puritein Amerika en tot over de oceaan. Ook onze kant van de oceaan is in rap tempo aan het verpreutsen. Wel op een vreemd verdraaide manier. Want alles moet sexy zijn, de idiootste dingen worden met seks aan de man en vrouw gebracht, allang niet alleen meer auto’s. Zelfs in de bloeitijd van de vrije liefde en openheid over seksualiteit werd seks niet zo tentoongesteld als nu. De polarisatie van de seksen is er ook een symptoom van; in zo sterke mate zelfs dat het haast onbegonnen werk is om een niet gender-aanduidend kledingstuk of speelgoed voor een baby of peuter te vinden.
Mannentepels zijn overigens prima, hoor, geen enkel probleem. Bij een documentaire over een borstconstructie bij een man die een vrouw ging worden werd de tepel verdoezeld op het moment dat de borst herkenbaar vrouwelijk was geworden. Precies dezelfde tepel. Op precies dezelfde mens. Terwijl, om het even heel duidelijk te stellen, tepels bij mannen net zo erogeen zijn als bij vrouwen. Net zo gevoelig, met dezelfde zenuwen en dezelfde sensaties en hormonale reacties bij prikkeling en met hetzelfde potentieel om een kind mee te voeden als een vrouwentepel.
Nipplegate-denken en mammafobie (angst voor borsten) zijn een bizar resultaat van seksuele obsessie gemixt met neo-Victoriaanse preutsheid die desastreuze gevolgen kunnen hebben voor kinderen en hun moeders. Het zorgt ervoor dat borstvoeding geven niet evident is, dat borstvoeding geven wordt verward met seksuele handelingen met kinderen, dat borstvoeding wordt geassocieerd met bizar, alternatief of vies. Het zorgt ervoor dat minder kinderen borstvoeding krijgen als ze geboren worden en dat meer kinderen minder lang of minder exclusief borstvoeding krijgen dan ze nodig hebben. Het zorgt ervoor dat moeders aan zichzelf twijfelen en een laag zelfbeeld krijgen.
Als we nu eens met zijn allen konden bedenken en afspreken dat we al die energie die nu wordt gestoken in het zoeken naar, vinden van en boos worden om zichtbare tepels (of tepels die niet zichtbaar zijn, maar die aantoonbaar gestopt zijn in de monden van kinderen, <iieeeuuuw>), die nu negatief ingezette energie dus, als we die nu eens positief gingen gebruiken voor werkelijk belangrijke dingen. Zoals de gezondheid van kinderen. Zoals het geluk van ouders en kinderen. Tepels zijn niet pervers, nipplegate wel. Borstvoeding is niet pervers, de seksuele bijgedachten over borstvoeding zijn dat wel. Laten we dus die seksuele obsessies maar beperken tot de beslotenheid van het eigen huis, decent toegedekt met doeken in diverse tinten grijs. Zodat anderen tenminste geen last hebben van persoonlijke perversiteiten..