Goedemorgen deze mooie morgen. De wereld is er nog, ik ben er nog, u bent er nog, de achterbuurman is er ook nog (die hoor ik met zijn groenbak rommelen). Voor sommigen wellicht toch stiekem een opluchting, ik had stiekem eigenlijk toch niet anders verwacht. Geen doemsdag. Geen grote Boem! Ik heb nog geen aliens gezien hier op het pleintje. Straks ga ik boodschappen doen voor het voor vandaag geplande familiefeest. Gewoon ‘Life as we know it’. Geen veranderingen van betekenis. Was het maar waar geweest, was er maar eens iets structureels veranderd. Wat nu als de grote verandering, die naar men aannam werd voorspeld, nu eens betekende dat de wereld van de mensen een goede wereld was geworden? Want dat is wat sommige als interpretatie van deze Maya aankondiging zien: een nieuw tijdperk. Een tijdperk van een ander mensheidsbewustzijn. Een mensheid die niet ten onder gaat, maar juist een stapje hoger komt.
Dan zou het einde van de Maya kalender geen vrees maar hoop te weeg brengen. Hoop op een mooiere toekomst, waar mensen elkaar behandelen zoals ze zelf behandeld willen worden. Een wereld waar geen idioten met automatische geweren door scholen of zomerkampen rennen of waarin geen onbemande vliegtuigjes burgerdoelen beschieten. Een wereld misschien waar een afgeschermd deel is voor die lui die graag soldaatje spelen en waar ze dat kunnen doen zonder anderen in gevaar te brengen. En een plekje waar luitjes die dat graag doen elkaars religieuze theorieën bediscussiëren of bestrijden zonder daar anderen mee lastig te vallen. Een wereld waar elkaar helpen de norm is en geen reden voor een media-event.
In die wereld zouden kinderen zacht geboren worden en in liefde ontvangen. In die wereld zouden kinderen na hun geboorte dicht bij hun moeder en vader blijven en volop krijgen wat ze nodig hebben, zo veel ze nodig en hebben en wanneer ze dat nodig hebben. In die wereld zouden moeders en vaders worden gekoesterd en geëerd om de taak die zij volbrengen. In die wereld zouden lichaam en geest van elk kind dat werd geboren worden gekoesterd en in liefde en vrijheid tot groei en ontwikkeling gestimuleerd.
In die wereld zouden er geen oplossingen gezocht hoeven worden voor kinderen die huilen of niet gaan slapen, want de kinderen zouden geen reden tot huilen hebben en ze zouden prinsheerlijk slapen in de armen van mensen die hen liefhebben. In die wereld zouden geen Positieve Pedagogische Programma’s nodig zijn, want het gedrag van die in liefde opgroeiende kinderen zou niet te hoeven worden gemodificeerd. In die wereld zou geen liefdadigheid en ontwikkelingshulp nodig zijn, want mensen zouden al vanzelf delen wat ze hebben.
Als het nu toch eens zo’n doemsdag was geweest gisteren. Ach, ik ga die boodschappen maar doen en wat ik heb vanmiddag en vanavond in liefde delen met mijn familie. Dan heb ik toch al een klein stukje van die wereld om me heen.