Inspiratie: Twittergesprek: @MetaKierkels: Krijg complimentjes omdat ik met 4 kids, dynamische baan en evenzo drukke echtgenoot na 8 mnd nog steeds #borstvoeding geef. #trots | : Toch blijft t gek dat we trots zijn op iets waarvoor we geschapen zijn te doen. #borstvoeding #natuurlijk | @bvpuntcom: klopt, maar gezien de afwijkende cultuur waarin we verkeren, is trots zijn wel terecht
Lacteren is, ik zei dat al eens eerder, een aangeboren vermogen van vrijwel elke vrouw die in staat is een kind te ontvangen, dragen en baren. Dat kan een lijf gewoon, een vrouwenlijf, net als het gewoon eten kan innemen, verwerken en opnemen; zoals het kan werken, lopen, dansen. Die borsten en hormoon afscheidende organen doen dat gewoon, zoals al die organen en hormonen in een vrouwenlijf hun ding doen. Goed, ik geef toe, niet altijd vlekkeloos, maar toch. Niets om trots op te zijn, toch, zo’n lijf dat gewoon doet waar het voor gemaakt is. Toch? Of toch?
Aangeboren vermogen, maar een aangeleerde vaardigheid. Lacteren doet je lijf vanzelf, maar borstvoeding geven dat moet je leren. En dat kan nog eens heel andere koek zijn. Mensen leren het beste door afkijken en nadoen. Langdurige en intensieve blootstelling aan de kunst die je leren wil vergroot de kansen op succes. Het is net als leren praten. Kinderen die opgroeien in een omgeving waar ze geen of weinig gesproken taal horen, leren maar moeilijk of helemaal niet spreken. Als dat zo is omdat ze doof zijn, is dat een aangeboren of verkregen fout in het ontwerp. Dat kan worden opgevangen door hoorapparaten en door een andere manier van communiceren aan te bieden. Als het komt omdat er geen mensen in de omgeving zijn of de mensen in de omgeving spreken niet, dan kan het aangeboren vermogen zich niet ontwikkelen tot een aangeleerde vaardigheid. Als Tarzan werkelijk door apen zou zijn grootgebracht kon hij niet eens ‘’Me Tarzan, you Jane’’* zeggen, maar alleen op apen-manier communiceren.
Vrouwen die als kind en opgroeiend meisje leven in een omgeving waar baby’s vrijwel onzichtbaar zijn, laat staan dat er ergens een moeder en baby in een borstvoeding situatie te zien zijn, worden dus niet blootgesteld aan het gedrag dat zij moeten leren. Het enige voorbeeld dat zij hebben is dat van hier en daar een fles die in een baby wordt gestopt. Zij hebben hetzelfde probleem als de in gevangenschap geboren en opgegroeide gorillamoeder in de dierentuin. Die heeft ook geen idee wat ze met dat wurm aan moet en sleept het als een lappenpop achter zich aan. Dit probleem werd pas opgelost toen in enkele dierentuinen borstvoedende moeders werden uitgenodigd om voor de apenkooi hun kinderen te komen voeden.
Om de problemen nog groter te maken, is onze maatschappij zo ingericht dat het moeders vrijwel onmogelijk wordt gemaakt om ruimschoots tijd met hun kinderen door te brengen en zijn er allerlei onzinnige regels bedacht waaraan kinderen en moeders moeten voldoen op het punt van slapen, eten, huilen en zichzelf vermaken. En over voeden, vooral over voeden. Dat moet op zeer speciale manieren, plaatsen en tijden. Er zijn meer regels voor dan voor het behalen van een vermelding in het Guinness Book of Records. En als je daarin terecht komt ben je trots. Dus, ja, ik neem aan dat je er onder die omstandigheden ook terecht trots op kan zijn als het je als vrouw in onze maatschappij in slaagt om langer dan een paar weken borstvoeding te geven. Daar mag je met recht trots op zijn en het is een felicitatie waard.
Maar ook de moeders die wel probeerden, maar niet tegen de regels en omstandigheden op konden, mogen trots zijn. Zij hebben gedaan wat in hun macht lag. Zij waren dapper, want zij deden wat zij moesten, zelfs als dat moeilijk was. Zij werkten hard en probeerden alles wat ze konden bedenken en opbrengen, zolang zij het konden opbrengen. Zij werden dan wel verslagen door de negatieve krachten van de maatschappelijke regels, maar ze gaven zich niet zonder slag of stoot over. Daar mag je gerust trots op zijn.
*) Om eerlijk te zijn, zei hij dit ook niet, noch in de boeken, noch in de films, hij herhaalde enkel losse woorden ‘’me’’, ‘’you’’, ‘’Tarzan’’, ‘’Jane’’, maar het is de vraag of hij zelfs daartoe in staat was na tot volwassenheid te zijn opgegroeid zonder ooit menselijke klanken te hebben gevormd. Baby’s hebben het vermogen alle klanken te maken die mensen over de hele wereld maken, maar omdat hij alleen die klanken gebruikt die in zijn moedertaal worden gesproken, verliest hij het vermogen die andere te vormen. Daarom zijn sommige talen voor sommige mensen zo moeilijk of onmogelijk om correct uit te spreken.