Sommige mensen zijn van beroep probleemoplosser. O, zo vind je die omschrijving niet bij een banenmarkt of in een brochure met opleidingen. Ze heten daar ICT-er, detective, forensisch onderzoeker, loodgieter of helpdeskmedewerker. Detectives en forensisch onderzoekers spreken over het algemeen het meest tot de verbeelding. Zeg nou zelf: hoeveel films en TV series over loodgieters en helpdeskmedewerkers zijn er nou helemaal. Probleemoplossers in films en op TV zijn vaak wat vreemde, soms zelfs wereldvreemde, typetjes. Ze zijn aandoenlijk onhandig, daarmee vaak wel een scherp intellect verbergend, en lossen tussen hun gestuntel en onverwachte wendingen even het probleem op. Of ze zijn charlatans die zich voordoen als charlatans die zich serieus voordoen en dan terwijl ze iedereen op het verkeerde been hebben gezet alsnog het probleem oplossen. Ze kunnen ook super-gefocuste briljante geniën zijn met een niet bestaande sociale intelligentie en een fenomenaal geheugen voor irrelevante feitjes. Of het zijn geeks en nerds die hun hack-vaardigheden inzetten voor het algemeen goed in plaats van inbreken in het Pentagon. Of het zijn gewoon hardwerkende politiemensen met een onverwerkt, crimineel trauma in hun persoonlijke leven.
Ik ben zelf ook probleemoplosser van beroep. Ik los geen misdaden op en zet geen criminelen achter de tralies. Ik houd geen briljante sessie in een kamer vol verdachten en wat computers betreft kom ik niet veel verder dan google om dingen uit te vinden. Eigenlijk los ik niet eens zelf de meeste problemen op waarmee ik in aanraking kom. Waar sommige probleemoplossers vergeleken kunnen worden met een goochelaarshoed waaruit oplossingen als konijnen uit springen, ben ik meer een grote kaartenbak of database met feitjes en weetjes, en stukken en beetjes kennis. De mensen die naar mij toekomen om hun probleem opgelost te krijgen, moeten namelijk hun eigen probleem oplossen. Bij mij kunnen ze de kennis en ervaring vinden die ze voor het oplossen van hun problemen nodig hebben. Nou ben ik nogal een warhoofd en daarom ligt die kennis in mijn kaartenbak ook regelmatig danig rommelig door elkaar. Soms doe ik pogingen een soort index te maken, om de kennis die op een bepaald moment nodig is makkelijk boven water te krijgen.
Deze stukjes zijn zo’n poging tot indexeren. Er zitten namelijk etiketjes met trefwoorden op deze stukjes. Die etiketjes (labels) maken het makkelijker informatie terug te vinden. En dat is handig, want met een kaartenbak zo vol met kennis en weetjes en feitjes samen met een boel totaal irrelevante quiz-weetjes, is het soms lastig dat ene stukje terug te vinden, of om te herinneren waar dat stukje kennis ook weer vandaan kwam. En mensen die naar mij toekomen om hun problemen op te lossen kunnen ook door die etiketjes zoeken of er iets tussen zit dat op hun probleem van toepassing is. Vreemd genoeg vinden ze toch vaak net niet dat wat perfect bij hun situatie past. Want elke mens is uniek, elke moeder, elk kind, en elke moeder-kind combinatie is uniek. En dus heb ik nog wel werk te doen. Als probleemoplosser. Assistent-probleemoplosser, eigenlijk, die de briefjes uit de kaartenbak opvist die deze moeder en dit kind op dit moment kunnen gebruiken.