Een beurs voor ouders. Andere ouders. Andere ouders dan mainstream, vind mainstream. De ouders die rondliepen op de Ouders Natuurlijk beurs bleken, soms tot hun eigen verbazing, maar altijd tot hun grote plezier, helemaal niet anders en vreemd te zijn. Ze waren voor één dagje net zoals alle andere ouders om hen heen.
Moeders, vaders, kinderen. Hele stoeten ervan trokken aan me voorbij. Wat een heerlijk uitzicht een dag lang. Veel van de kindjes werden gedragen door vaders en moeders. In simpele draagdoeken, ingewikkelde draagdoeken, draagsystemen voor op de buik en op de rug. Met wakker om zich heen kijkende kindjes, met slapende kindjes en met verlegen kindjes die zich heerlijk onder moeders haar konden verbergen als die vreemde mevrouw te veel naar ze keek.
Een paar keer zat er een moeder gezellig op mijn stoel achter mijn kraam te voeden, kletsend met voorbijgangers, uitrustend, genietend. En niemand die raar keek van kindjes die gewoon de hele dag kregen wat ze nodig hadden aan aandacht of eten of nabijheid. De enige huil- en protestgeluiden kwamen van ondernemende dreumesen die werden gefrustreerd in hun pogingen om een kramenslooptocht te beginnen. En van het kindje die het maar niks vond dat ik in haar mondje wilde kijken of daar spruw te zien was. Heel verstandig kind: je laat een wildvreemde mevrouw niet zomaar bij je naar binnen kijken als je daar geen zin in hebt.
Bij mijn collega standhouders was een feest van ontmoeting en weerzien. Er zijn van die mensen die je een paar keer per jaar tegenkomt (en eigenlijk liever veel vaker zou zien) of mensen die je tot dan toe alleen virtueel hebt ontmoet. En stuk voor stuk mensen die een boodschap hebben of een product verkopen waar ouders die bewust en natuurlijk en groen met hun kinderen willen omgaan iets aan (kunnen) hebben.
Ik vind het vooral hartverwarmend dat er zoveel ouders zijn die nadenken over hoe ze met hun kinderen omgaan, wat ze hen te eten geven en hoe ze hen kleden. Dat er zoveel ouders die dat zo belangrijk vinden dat ze er een dag voor uittrekken, de moeite nemen om op reis te gaan met hun kinderen (en met mijn vijf kinderen in tien jaar weet ik precies hoeveel werk en wat voor een onderneming dat is!) en zich een dag lang bezig te houden met wat hen bezig houdt. Chapeau dus voor de organisatoren van dit jaarlijks weerkerende evenement, maar vooral chapeau voor al die ouders!
Eurolac Flits! met label ouderschap, vader, moeder