Voor een zoogdierjong is zogen een aangeboren vermogen en vaardigheid. Niemand vraagt zich af of het jong het wel kan of stuurt een moederzoogdier op cursus. Bij mensen ligt dat toch wat ingewikkelder. Het vermogen is nog steeds aangeboren, zowel voor moeder als kind, maar de vaardigheid moet in veel gevallen toch worden aangeleerd. De problemen die zij kunnen ervaren kunnen aangeboren of verkregen zijn en onderscheiden worden in moederlijke en kinderlijke factoren. Vaak is er een stapeling van factoren, die ieder op zich wellicht weinig tot geen echte problemen opleveren, maar samen een hoop ellende kunnen geven.
Aan de kant van de moeder kunnen er variaties zijn in de vorm en stevigheid van de borst en de tepel en tepelhof. De ene borst pakt wat makkelijker dan de andere. Over het algemeen is groot lastiger dan klein en hard en strak lastiger dan slap en los. Maar wanneer een kind iets stevigs in de mond heeft gehad voor de eerste borstvoeding of tussen de eerste borstvoedingen door, dan kan een zachte tepel niet worden herkend door gebrek aan stimulus in vergelijking met de hardere vinger of speen. Een beetje zoals het heldere, zilveren licht van een volle maan wordt weggevaagd door de harde gouden schittering van de zon.
Aan de kant van de baby kunnen er ook allerlei anatomische variaties zijn waardoor de tepel niet goed in zijn mond past of waardoor hij zijn tong of lippen niet goed kan gebruiken. Als de variatie klein is en de borst van zijn moeder is van een goed toegankelijk model hoeft dat geen problemen te geven, maar bij meervoudige variaties of grotere variaties of een combinatie met variaties bij de moeder kan het aanhappen en drinken schier onmogelijk lijken.
Geniepiger om te vinden en te duiden zijn de verkregen problemen. Heel vaak zijn dit factoren die te maken hebben met de protocollen en de hulp bij het aanleggen. De meeste kans op succesvol aanleggen, aanhappen en drinken aan de borst hebben kinderen die na de geboorte huid-op-huid bij de moeder blijven tot de eerste een voeding een feit is (liever langer), die zelf de borst vinden en aanhappen en die geboren zijn zonder medisch ingrijpen. Onder medisch ingrijpen verstaan we in dit verband niet alleen een keizersnede of tang- en vacuümverlossingen, maar ook inleiden en medicinale pijnbestrijding. Een hele zware, langdurige of juist een heel erg snelle geboorte kunnen ook problemen geven.
Zorgverleners rondom baring en kraambed hebben een heel arsenaal aan trucjes ter beschikking om aanlegproblemen aan te pakken. Sommige werken goed, andere geven de illusie van positief effect. Een illusie van positief effect zie je bijvoorbeeld wanneer een voortvarende hulpgever de borst in de ene hand neemt en het hoofdje van de baby in de andere en de twee aan elkaar schroeft. Hoppa en de baby drinkt. Toegegeven, soms werkt het echt en blijvend en had de baby even een zetje nodig om te ervaren wat het is om aan de borst te drinken. Maar vaak werkt het alleen wanneer die ene keer of wanneer de trucjes mevrouw het doet. Aan de kant van de moeder zorgt het vaak voor aangeleerde hulpeloosheid: ze weet nog steeds niet hoe zij haar kind aan de borst krijgt en ligt de volgende voedingstijd hulpeloos te wachten tot iemand de truc doet. Aan de kant van de baby kan het uiteindelijk een zeer averechts effect hebben. Sommige baby’s hebben zo’n weerstand tegen het tegen het hoofd geduwd worden dat zij die weerstand fysiek maken en zich bij ene volgende poging tot aanleggen tegen die hand tegen het hoofd verzetten en zich strak en stijf als een plank van de borst afzetten. De oplossing die zo goed leek te werken heeft dan uiteindelijk het probleem verergerd.
Eurolac Flits! met label aanleggen, keizersnede, houding