Dag 6 van een blogweek ‘’Wereld Borstvoeding Week’’ waarin telkens een synoniem van het WBW thema de inspiratie vormt
Borstvoeding bruist en borrelt. De borstvoeding wereld borrelt nu en dan van de ideeën en de plannen, het één nog mooier en spannender dan het ander. Helemaal conform de politiek, waarin alles ook altijd zo lekker soepeltjes en vooral efficiënt verloopt, lijken commissie en werkgroepen de beste plannen. Platforms, commissies, werkgroepen, samenwerkings-verbanden, overleggroepen, raden en wat al niet. Allemaal gevuld met hoge heren en dames, de meesten met goed gevulde CV’s, overvolle agenda’s en veelal ook eigen verborgen agenda’s. Al die persoonlijke en groepsagenda’s moeten in een overkoepelende agenda komen en vervolgens afgestemd op andere overkoepelende agenda’s. Als een agenda in deze betekenis een verkoopbaar product was, was het big business. In de commissies-praktijk van alle dag kosten ze alleen maar geld. Geld dat daarmee niet aan de doelen van de commissie activiteiten ten goede komt.
Commissies en dergelijke zijn over het algemeen niet wat ertoe leidt dat meer moeders met meer plezier meer baby’s borstvoeding geven en daarmee een grote invloed hebben op de algemene gezondheid en welzijn van de hele bevolking en de individuen daarin. Meer commissies werken niet beter dan minder commissies, ze zijn alleen duurder. Een flink deel van de bezigheden (en dus van de energie, tijd en geld die erin worden gestoken) van commissies et al gaan over wat bereikt moet worden, wie wat doet, wat ieder afzonderlijk belangrijk vindt en of de achterbannen erin mee kunnen, wiens belangrijkheid hoger in de pikorde staat, en of het allemaal wel evidence based genoeg is. En natuurlijk over waar het geld vandaan gaat komen.
Terwijl het eigenlijk simpel is. Het gros van de effecten van zuigelingenvoeding is allang onderzocht en gemeta-analyseerd. De biologische norm ligt al vast en ook de kosten voor de maatschappij gerekend in morbiditeit, mortaliteit en financiën zijn –tig keer berekend. Over het belang van borstvoeding voor kinderen, moeders en de samenleving als geheel hoeft niet meer gediscussieerd te worden, het is een hamerstuk. Hetzefde geldt voor de vraag wat moeders nodig hebben om borstvoeding te gaan en blijven geven. Tweede hamerstuk. Wat moeders nodig hebben is een maatschappij die borstvoeding accepteert als een normaal gegeven; vroegtijdige, eerlijke en feitelijke informatie; en praktische en effectieve steun door zorgverleners met kennis van zaken, de juiste attitude en relevante vaardigheden.
Blijft over de vraag wie wanneer wat doet. Laten we voor de grap eens voorstellen dat iedereen gewoon en met onmiddellijke ingang zijn eigen werk doet. Revolutionair idee! Wetgevers maken wetten, beleidsmakers maken beleid, opleiders leiden op, geneesheren (en –dames) genezen, kraamverzorgenden verzorgen de kraamvrouw en haar kind, verpleeg- en verloskundigen verplegen en verlossen kundig. Lactatiekundigen lacteren niet noodzakelijkerwijs kundig, hoewel sommigen die ervaring wel hebben, maar zijn kundig in de kennis van en begeleiding bij de lactatie van anderen. Onderzoekers onderzoeken en rapporteren en geven daarmee al die anderen een basis voor hun werk. Veel van dat voorbereidende werk is al gedaan door bijvoorbeeld de WHO en Unicef en door grote, gerenommeerde onderzoek instituten zoals The Cochrane Collaboration.
Het stukje maatschappelijke aanvaarding is iets waar voedende moeders zelf aan kunnen werken. Immers, wat de boer niet kent, dat eet hij niet. Een samenleving die borstvoeding niet kent vindt dat eng en vreemd en misschien wel vies. Blootstelling aan vreemde dingen maakt die dingen minder vreemd en minder eng en minder afstotelijk. Moeders die borstvoeding geven moeten zich dus niet als angstige grijze muisjes verstoppen en in vieze hokjes of onder monstrueuze tenten gaan voeden, maar gewoon zoals ze zijn en overal waar ze toevallig zijn als hun kind de borst nodig heeft. Op een bankje in het park, in de lift, in de trein, in het museum, in de kassarij van de supermarkt, in de dierentuin of op het randje van de zandbak in de speeltuin; als ze na het winkelen even een bakkie gaan doen op een terrasje, in de lunchroom of bij de Bijenkorf.
Eurolac Flits! met label openbaar, openbaar voeden, voorlichting, informatie, onderzoek. Deze links leiden naar een lijst met blogs met dit label, klik op de plaatsjes in de linkerzijbalk voor meer verhaaltjes.